មន្រ្តីសិទ្ធិមនុស្សទាំង ៥រូបត្រូវបានដោះលែងអោយនៅក្រៅឃុំ

ម្សិលម៉ិញជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានការចាប់អារម្មណ៍ពីមហាជន ជាពិសេសគឺក្រុមអ្នកតាមដានបញ្ហាសង្គមនិងនយោបាយ វាគឺជាទិដ្ឋភាពមួយកម្រជួប ស្ងាត់ៗស្រាប់តែចៅក្រមស៊ើបសួរបានចេញដីការអោយដោះលែងមន្រ្តីសិទ្ធិមនុស្សនិងមន្រ្តីគជបទាំង៥រូបដែលជាប់គុកជាងមួយឆ្នាំមុន។ ខ្ញុំបាន
ចោទសំនួរមួយ ហេតុអ្វីតុលាការដោះលែងពេលដែលសភាពការណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ជាងមុន? និយាយ
អោយចំគឺថាមួយរយពេលចុងក្រោយនេះយុទ្ធនាការថ្ងៃចន្ទពណ៌ខ្មៅក្តី ការតវ៉ាដីធ្លីផ្សេងៗក្តី
ហាក់ស្ងប់ស្ងាត់ ព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃចន្ទពណ៌ខ្មៅត្រូវបានធ្វើដោយសង្គមស៊ីវិល និងប្រជាពលរដ្ឋតាម
សហគមន៍រងគ្រោះដីធ្លីនានាជាច្រើនសប្តាហ៍មកហើយដើម្បីស្នើអោយមានការដោះលែង
អ្នកជាប់ឃុំទាំង៥។ ពិតណាស់រដ្ឋាភិបាលដោះលែងដោយសារតែមានសេណារីយ៉ូ៣សំខាន់ៗ
ដែលមិនអាចប្រកែកបាន។

ទី១ គឺ ថ្មីៗនេះមានការជួបពិភាក្សាគ្នារវាងលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី
ហ៊ុន សែន និងអគ្គរដ្ឋទូតអាមេរិកប្រចាំប្រទេសកម្ពុជា។ ទោះយ៉ាងណា ក្រោយការពិភាក្សានោះ
គេឃើញឥរិយាបថផ្លាស់ប្តូរខ្លះគួរកត់សម្គាល់ ហើយរលកវិជ្ជមាននេះវាហាក់បានបោកបក់
មហាសាគរនយោបាយតាំងពីពេលនោះមកថាការដោះលែងទំនងជាអាចទៅរួច។

ទី២ បើរដ្ឋាភិបាលធ្វើការដោះលែងដោយប្រើឆន្ទ៖នយោបាយនាពេលនេះមិនខាតទេ ប្រាកដណាស់មិនខាតឬមែនទែនទៅខាតតិចតែចំនេញច្រើន ព្រោះអ្វី? ព្រោះសភាពការណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ស្រាប់តែខ្លួន
ដោះលែងជនជាប់ឃុំដែលអាចធ្វើអោយមើលឃើញថាមិនមែនសម្ពាធសង្គមស៊ីវិលឬមហាជន
ទេដែលធ្វើអោយរដ្ឋាភិបាលបន្ទន់ឥរិយាបថ តែគឺរដ្ឋាភិបាលចង់ធ្វើ នេះក៏ជាសារព្រមានទៅ
អ្នកទាំងនោះផងថាតទៅ កុំប្រើរូបភាពតវ៉ាប្រឆាំង ឬយុទ្ធនាការក្តៅទៀតឡើយ វាមិនបាន
ការទេ រដ្ឋាភិបាលអាចដោះលែងបើមិនមានសកម្មភាពទាំងនោះ។​

ទី៣ គឺការមិនចង់ឃើញការប្រើប្រាស់រូបភាពថ្ងៃចន្ទពណ៌ខ្មៅម្តងហើយម្តងទៀតដែលជាប្រផ្នូល
មិនល្អមួយសម្រាប់រដ្ឋាភិបាលកំពុងកាន់អំណាច។ ទោះបីនេះមិនអាចជាបដិវត្តន៍ពណ៌ដូច
ការថែមល្បោយរបស់រដ្ឋាភិបាល តែវាជារលកសញ្ញាមួយតូចដែលអវិជ្ជមានណាស់ក្នុងភ្នែក
បក្សកាន់អំណាច។ សូមកុំភ្លេចថាពេលខ្លះផ្កាភ្លើងតូចមួយក៏អាចបង្កើតទៅជាភ្លើងឆេះដង្គុំ
ដង្គោលដុតវាលស្មៅបក្សកាន់អំណាចបានដែរតាមរយការធ្វើអោយមហាជនមើលឃើញភាព
អាក្រក់ឡើងៗនៃរដ្ឋាភិបាលដែលកំពុងក្តាប់ក្នុងដៃនូវប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយស្ទើរតែទាំងអស់ក្នុង
ប្រទេសនេះ។

បើពិនិត្យមើលលទ្ធផលនេះ ទោះបីជាការដោះលែងធ្វើឡើងក្នុងខណពេលដែលមានភាពស្ងប់
ស្ងាត់ក្តី តែគេមិនអាចបដិសេធបានទេថារលកកម្តៅដែលឆេះដង្គុំដង្គោលតាំងពីមុននោះ
បានរួមចំណែកក្នុងការធ្វើអោយមានការផ្សះផ្សាមួយតាមផ្លូវនយោបាយ គ្រាន់តែពេលនោះ
ដើមឈើមួយដើមវាមិនទាន់ដល់ពេលបញ្ចេញផ្កានិងផ្លែតែប៉ុណ្ណោះ។

សង្ខេបឡើងវិញ ការដោះលែងនេះគេអាចមើលឃើញតាមរយបញ្ហាបីដែលកើតឡើង គឺការ
ទាមទាររបស់សង្គមស៊ីវិលនិងសហគមន៍រងគ្រោះដីធ្លីផង ការចរចារបស់ទូតអាមេរិកផង
និងការមិនចង់ឃើញការរិះគន់វែងឆ្ងាយរបស់មហាជនទៅលើការប្រើប្រាស់សំណុំរឿងមួយ
ដែលរដ្ឋាភិបាលកំពុងតែតុបតែងសេណារីយ៉ូដើម្បីបន្ថែមទម្ងន់ទោសទៅជនរងគ្រោះទាំង
នោះ។

Give Me freedom or give me die..!

ឱសេរីភាពតើអ្នកនៅទីណា? ខ្ញុំចង់ស្ទាបអង្អែលអ្នកដោយបាត
ដៃដ៏គគ្រើមរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះរបស់អ្នកបានជ្រួតជ្រាបក្នុងក្រអៅ
បេះដូងកូនខ្មែរដ៏កម្សត់ ជាង ៣០ ឆ្នាំហើយដែលពួកយើងស្វែ
ងរកអ្នកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ឱ ! អំណាចផ្តាច់ការអើយ អ្នក
មកធ្វើអីនៅទីនេះ ? ខេមរាមិនត្រូវការអ្នកទៀតទេ .. សូមអ្នក
ថយចេញឱ្យឆ្ងាយកុំត្រលប់មកវិញ ការអត់ធ្មត់លែងមានទៀត
ហើយ ថយចេញភ្លាមទៅ បើមិនដូច្នោះយើងនឹងប្រយុទ្ធ !!

អ្នកជាពន្លឺក្នុងទីងងឹត

ពាក្យអូនបងនៅតែលាន់ឮរងុំ សំលេងដែលបងចង់ស្តាប់និងមិនចង់អោយបាត់បង់។ អ្នកប្រៀបដូចខ្យល់ដែលរសាត់មកប៉ះខ្លួនខ្ញុំតែខ្ញុំមិនអាចចាប់យកឬឃាត់ទុកបាន។ នឹកអ្នកម្តងៗខ្ញុំបានត្រឹមស្រមៃៗអង្អែលថ្នមថ្នាក់ដោយក្តីស្នេហាដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំស្រលាញ់អ្នកតាំងពីពេលណា? និងព្រោះហេតុអ្វី? គឺពេលវេលាបានរុញអោយយើងជួបគ្នាហើយនាំអោយយើងទាំងពីរស្រលាញ់គ្នា ទេមិនមែនយើងស្រលាញ់គ្នាទេ គឺខ្ញុំតែម្នាក់ឯងដែលស្រលាញ់អ្នក។ ជ្រុលស្រលាញ់ម្លឹងហើយ ដកចិត្តវិញមិនរួចទេ។ តើអាចទេដើរកាន់ដៃគ្នា គយគន់ថ្ងៃលិច​ស្តាប់សូររលកបោកបក់ប៉ះថ្មនិងមើលទូកនេសាទដែលកំពុងអណ្តែតចូលទៅក្នុងលំហសមុទ្រ?

ពេលនឹកអ្នកម្តងៗ ខ្ញុំសែនអស់សង្ឃឹមទោះបីក្តីស្នេហារបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នកវាជាកម្លាំងរុញច្រានក្តីសង្ឃឹម
អោយដើរទៅរកការពិតក៏ដោយ។ ខ្ញុំចង់មានវិញ្ញាណចម្លែកមួយអាចមើលធ្លុះចិត្តរបស់អ្នក ដើម្បី
ដឹងថាតើអ្នកកំពុងគិតពីខ្ញុំដូចខ្ញុំកំពុងគិតពីអ្នកដែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាពេលនេះខ្ញុំកំពុង
និយាយទៅកាន់ដួងច័ន្ទដែលរះក្នុងលំហមេឃាសែនធំចោមរោមដោយដួងតារាច្រើនឥតគណនា។
សូមទោសផងបើខ្ញុំយល់ច្រឡំ សុំទោសផងបើការស្រលាញ់មួយនេះមិនសក្តិសមសម្រាប់អ្នក តែខ្ញុំ
បានតាំងចិត្តថានឹងប្រគល់ក្តីស្រលាញ់ដ៏បរិសុទ្ធិនេះជូនអ្នកតែម្នាក់គត់។

សុបិនរបស់ ហូ ជីម៉ិញ

មានកំណើតនៅខេត្តងេអាន ភាគខាងជើងប្រទេសវៀតណាម ហូ ជីម៉ិញ ត្រូវគេស្គាល់ថា
ជាជនកុម្មុយនីសម្នាក់ តែបើតាមការស្រាវជ្រាវនិងកិច្ចសម្ភាសដោយផ្ទាល់រវាង ហូ ជីម៉ិញ
និងអ្នកកាសែតលោកខាងលិច ហូ ជីម៉ិញ បានអះអាងថាផ្លូវកុម្មុយនីសគ្រាន់តែជាអ្វី
ដែលលោកដើរដើម្បីឆ្ពោះទៅរកការរំដោះប្រទេសចេញពីការគ្រប់គ្រង។

អម្រែកមនសិការ

ថ្ងៃមុនខ្ញុំបានសរសេរកូនអត្ថបទមួយ រៀបរាប់ពីភាពគ្មានមហិច្ឆិតា និងថ្លាថ្លែងពីបំណង
ប្រាថ្នាដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សស្រីជាទីស្រលាញ់ដែលខ្ញុំនឹងមើលថែនាងអស់មួយ
ជីវិត។ អាចផ្តល់ភាពកក់ក្តៅអោយគ្រួសាររបស់ខ្លួនគឺជាកិត្តិយសរបស់មនុស្សស្រីដែលប្រា
ថ្នាចង់បានពីប្តីរបស់នាង។ ប៉ុន្តែរឿងស្មុគស្មាញរបស់ប្រទេសជាតិមិនអនុញ្ញាតអោយខ្ញុំ
ធ្វើដូច្នោះឡើយ ជិវិតយើងមួយដូចគេតែយើងត្រូវយិតយោងមនុស្សជាច្រើនដែលកំពុង
រងគ្រោះពីសង្គមទាំងដឹងនិងមិនដឹងខ្លួន។

ស្មាខ្ញុំតូចណាស់ ខ្ញុំធ្លាប់បោះបង់មហិច្ឆិតាបែបនេះតាំងពីជិត១០ឆ្នាំមុន គឺបន្ទាប់ពីខ្ញុំ
ឈានជើងចេញពីវិទ្យាល័យទាំងអស់សង្ឃឹមម្លេះ។ ខ្ញុំបានទៅនៅខេត្តកោះកុងរយ៖ពេល
មួយឆ្នាំ ពេលនោះខ្ញុំមិនមានសេសសល់ការប្រាថ្នាធំដុំអ្វីទៀតទេ ខ្ញុំចង់តែរស់ជួបជុំមិត្ត
ភក្តិ​ និងបន្តជិវិតគ្រួសារមួយដ៏មានសុភមង្គល។ តែគ្រប់យ៉ាងមិនអាច ពេលមកនៅ
ភ្នំពេញក្នុងឆ្នាំ២០១០ ខ្ញុំជួបទិដ្ឋភាពថ្មី ខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរ ទីនេះវាធ្វើអោយមហិច្ឆិតាក្មេងមក
ពីខេត្តម្នាក់កម្រើកឡើងវិញបន្តិចម្តងៗ។

ឆ្នាំដំបូងនៅភ្នំពេញ យើងមានអានុស្សាវរីយ៍កាលទៅរៀនវគ្គភាពជាអ្នក
ដឹកនាំនៅទីស្នាក់ការគណបក្សសិទ្ធិមនុស្ស។ នៅទីនោះ យើងចាប់ផ្តើមបើកទំព័រថ្មី កែវ
ភ្នែកខ្ញុំចាប់សំលឹងបញ្ហា និងចង់រួមចំណែកដោះស្រាយបញ្ហាប្រទេសជាតិអោយបានក្នុង
ជំនាន់របស់ខ្ញុំ វាពិតជាគួរអោយខ្មាស់អៀនណាស់ដែលយើងទ្រាំនៅស្ងៀមស្ងាត់ចំពោះអំ
ពើអយុត្តិធម៌នានា។ នៅថ្ងៃសិទ្ធិមនុស្ស ពួកយើងត្រូវបានបង្ខំអោយចេញពីវត្តដែលយើង
កំពុងស្នាក់នៅ ពេលនោះគេគ្រប់គ្នាបានត្រៀមខ្លួនចេញ តែខ្ញុំមិនបានចុះចាញ់ទេ ខ្ញុំដឹ
ងខ្លួនជាស្រេចថានឹងមានមធ្យោបាយរស់នៅទីនេះបន្តទៀត។ ក្នុងលិខិតសុំចេញ ខ្ញុំមិន
បានសរសេរតាមការណែនាំរបស់សម្តេចព្រះមហាអរិយវង្ស សៅរ៍ ចន្ទថុល្លិ៍ ទេ លោកចង់
អោយយើងសរសេរថាយើងព្រមចេញពីវត្តដោយស្ម័គ្រចិត្តនិងគំរាមយើងមិនអោយ
នាំពាក្យនេះទៅប្រាប់អ្នកខាងក្រៅ ជាពិសេសសារព័ត៌មាន។

ក្នុងលិខិតសុំចេញពីវត្តសរសេរដោយដៃ ខ្ញុំបានគូសបញ្ជាក់ថាខ្ញុំព្រមចេញពីវត្ត ហើយខ្ញុំ
សន្យាថានឹងមិនយករឿងដែលខុសពីការពិតទៅនិយាយអោយខ្ចរខ្ចាយ។ ពាក្យថាមិន
ខុសពីការពិតគឺជាចន្លោះប្រហោងមួយដែលបង្កើតក្តីសង្ឃឹម ប្រហែលពាក្យនេះធ្វើអោយ
សម្តេចលោកពិចារណា គោលបំនងសម្តេចគឺមិនចង់អោយយើងយកព័ត៌មាននៃការ
បណ្តេញចេញទៅផ្សព្វផ្សាយអោយមជ្ឍដ្ឋានខាងក្រៅដឹង លោកសំណូមពរអោយយើងនៅ
ស្ងៀមស្ងាត់ចំពោះការបណ្តេញនេះ និងអោយយើងទទួលយកដោយតណ្ហីភាព។

ប្រហែលមួយថ្ងៃក្រោយមក សម្តេចស្នើសុំជួបពួកយើងម្តងទៀត ពេលនោះលោកបញ្ជាក់
ថាពួកអស់លោកអាចបន្តស្នាក់នៅវត្តលង្កាទៀតបាន តែសុំកុំធ្វើទង្វើបែបនេះម្តងទៀត
គឺកុំចេញបាតុកម្ម ឬហែរក្បួនជាមួយអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលអោយសោះ។ ទីបំផុតបញ្ហា
ត្រូវបានដោះដោយសារតែពាក្យប្រយោលមួយឃ្លាដែលខ្ញុំបានប្រើហើយខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា
មន្រ្តីសង្ឃនឹងយកពាក្យនេះទៅពិចារណា។

ឆ្លងកាត់បទពិសោធ ទាំងជូរចត់ល្វីងប្រៃ និងផ្អែមល្ហែម ជីវិតខ្ញុំដូចជាចកមួយដុំអណ្តែត
ក្នុងមហាសាគរឥតទិសដៅ។ តែខ្ញុំមិនដែលចុះចាញ់ឡើយ នេះហើយជាអម្រែកជីវិតតស៊ូ
របស់ក្មេងដែលមានប្រភពពីជនបទម្នាក់៕

អូនជាកែវភ្នែកបង

ខ្ញុំនឹកអ្នកគ្រប់ពេល ល្ងាចម៉ិញអ្នកមកដល់ផ្ទះ កែវភ្នែកនៃក្តីនឹករលឹករបស់អ្នកខ្ញុំមេីលដឹង។ អារម្មណ៍យេីងទាំងពីរហាក់កំពុងហោះហេីរ អារម្មណ៍បែបនេះកេីតឡេីងតិចតួចបំផុតក្នុងជីវិត។ ខ្ញុំប្រាថ្នាមេីលថែអ្នករហូត ខ្ញុំនឹងថែអ្នកអោយដូចខ្ញុំថែកែវភ្នែកខ្លួនឯង ស្រលាញ់អ្នកជាងជីវិតខ្ញុំទៅទៀត។ ខ្ញុំបារម្ភរឿងមួយមិនដឹងគិតបែបណា ខ្ញុំបារម្ភខ្លាចថ្ងៃក្រោយជនសង្គមម្នាក់នេះនឹងជួបជោគវាសនាមិនល្អ តេីបាននរណាមេីលថែអ្នក? រស់នៅក្បែរមាត់សមុទ្រ ដាំបន្លែនិងដំណាំហូបផ្លែបន្តិចបន្តួច ល្ងាចឡើងគយគន់ថ្ងៃលិច ស្តាប់ទឹករលក យប់ឡើងស្តាប់ចម្រៀងនិងគេងកើយដៃ បង្កើតគ្រួសារមួយមានកូនពីរនាក់ ទាំងនេះជាបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ។

រឿងស្តេចកម្ជិល

រឿងខ្លីពេញដោយអត្ថន័យអប់រំ រឿងអាឡឺម៉ង់ “ ស្តេចកម្ជិល ” 

រឿងនេះផ្តើមចេញពីក្សត្រមួយអង្គ នៅក្នុងនគរមួយ ដែលមានប្រពៃណីរបស់ស្តេច គឺត្រូវចេញមក ជួបតំណាងរាស្ត្រទូទាំងខេត្តក្រុងក្នុងមួយឆ្នាំម្តងរយៈពេលបីថ្ងៃ ដើម្បីនិយាយពីកិច្ចការប្រទេសជាតិ។ ដល់ពេលវេលា មកដល់ស្តេចនោះ ក៏ចេញមកជួបតំណាងរាស្រ្តតាមទម្លាប់ដូចរាល់ដង។ ប្រជារាស្រ្តនាំគ្នាអង្គុយចាំ ស្តេច ក្រោមដើមឈើ ក្បែរប៉មសម្រាប់ស្តេចជួបរាស្ត្រ។ ពេលស្តេចចេញមកឈរនៅមាត់ប៉ម សម្លឹង ទៅតំណាងរាស្ត្រទាំងឡាយ ហើយសួរថា តើអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងទេថា តើនៅថ្ងៃនេះ យើងប្រជុំពីអ្វីទេ? រំពេចនោះមានតំណាងរាស្រ្តម្នាក់ឆ្លើយថា ពួកយើងមិនដឹងថា ព្រះអង្គនិយាយពីប្រធាបទអ្វីទេ! ស្តេចតបថា បើអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនដឹង ប្រជុំពីអ្វីផង! អញ្ចឹងយើងជួបគ្នាប៉ុណ្ណឹងចុះ ចាំស្អែកប្រជុំបន្ត។ ស្អែកមកដល់ ស្តេចសួរសំណួរដដែល! ពេលនោះដែរ មានតំណាងរាស្ត្រម្នាក់ទៀត ឆ្លើយថា ពួកយើងដឹងពីអ្វីដែលព្រះអង្គនឹងប្រជុំនៅថ្ងៃនេះ។ ស្តេចក៏តបទៅថា ល្អបើអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹងហើយ យើងប្រជុំប៉ុណ្ណឹងចុះ! តំណាងរាស្ត្រទាំងអស់បាន
ប្រជុំគ្នារកអ្នកប្រាជ្ញា សម្រាប់ឆ្លើយសំណួរស្តេចនៅថ្ងៃបញ្ចប់ ដោយរើសបានមនុស្សចាស់ទុំម្នាក់។ ថ្ងៃបញ្ចប់មកដល់ស្តេចសួរសំណួរដដែល! អ្នកប្រាជ្ញចាស់ទុំរូបនោះឆ្លើយថា ក្នុងចំណោមពួកយើង មានអ្នកខ្លះដឹង និងអ្នកខ្លះទៀតមិនដឹង! ស្តេចកម្ចិលឆ្លើយថា បើអញ្ចឹងអ្នកដឹងត្រូវបង្រៀនអ្នកមិនដឹង ចំណែកអ្នកមិនដឹងត្រូវសួរអ្នកដឹង ជាការស្រេច! ឆ្លើយចប់ស្តេចបិទការប្រជុំ៕

ពាក្យដាស់តឿនមនុស្សខ្ជិលរបស់ស្តេចសូឡូម៉ុន

ឃ្លារមួយក្នុងវគ្គ Proverbs របស់ស្តេចបុរាណអ៊ីស្រាអែល សូឡូម៉ុន ៖

មនុស្សកម្ជិលអើយ ចូរទៅរកស្រមោចនោះទៅ ពិនិត្យមើលវាឱ្យដិតដល់ និងឱ្យវាផ្តល់ដំបូន្មានពីរឿងផ្សេងៗ

គ្មានអ្នកណាប្រាប់ស្រមោចថាត្រូវធ្វើទេ វាត្រៀមអាហាររបស់វាទុកសម្រាប់រដូវរីងស្ងួត ហើយសន្សំរបស់ស៊ីក្នុងរដូវច្រូតកាត់

តើឯងខ្ជិលមិនព្រមធ្វើអ្វីតទៅមុខបានយូរប៉ុនណា? តើយូរប៉ុនណាទៀតទើបឯងក្រោកពីដំណេក?

លក់បន្តិច ភ្ញាក់បន្តិច ឈប់សម្រាកត្រង់នេះត្រង់នោះ អង្គុយសម្រាក បណ្តោយតាមចិត្ត តើឯងដឹងទេថាមានអ្វីកើតឡើង? រឿងនោះ គឺឯងនឹងមានជីវិតក្រីក្រតោកយ៉ាក ភាពក្រីក្រតោកយ៉ាកនឹងមកនៅជាមួយឯងអស់ កាលជានិរន្តរ៏៕

រឿង៖ បុរសកម្ជិលតែមានសំណាង

- រឿង បុរសកម្ជិល តែមានសំណាង (ដកស្រង់ចេញពីរៀងព្រេងរបស់ រុស្សុី ) 

នៅក្នុងខ្ទមដ៏តូចមួយ នៅភូមិដាច់ស្រយាល និងក្រក្រីមួយ មានបុរសម្នាក់ដែលមានសភាពមិនសមរម្យ 
ខ្លួនគគ្រិច ស្អុយដូចគម្រង់ សក់មិនដែលសិត ខ្លួនក៏មិនដែលលាង , 
អ្នកភូមិអោយឈ្មោះគាត់ថា បុរសកម្ជិល ព្រោះគាត់ម្នាក់នេះ សូម្បីតែបាយក៏គាត់ខ្ជិលទំពារដោយខ្លួនឯងដែរ ..., ដោយសារតែគាត់ខ្ជិលខ្លាំងពេក ថ្ងៃមួយអ្នកភូមិបានយកគាត់ទៅចងនឹងបង្គោលមួយ ហើយក៏ដឹកទៅកន្លែងមួយដើម្បីសម្លាប់ចោល... នៅតាមផ្លូវពួកគេបានជួបនឹងនារីម្នាក់ ហើយនារីម្នាក់នោះសួរគាត់ថា : 
តើហេតុអ្វីបានជាយកគាត់មកចងបែបនេះ ? តើគាត់មានជំងឺអ្វីមែនទេ ? នារីម្នាក់នោះសួរ ! ដោយមិនចង់អោយមានចម្ងល់ មានបុរសម្នាក់ដែលបានដង្ហែរបុរសកម្ជិលទៅសម្លាប់ចោលក៏បានតបថា : វាមិនឈឺអីទេ តែមើលសភាពវាចុះ សល់តែស្បែកហើយនឹងឆ្អឹង វាមិនដែលរកស្អីមកស៊ីខ្លួនឯងទេ វាចាំតែស៊ីស្រាប់ ហើយពេលខ្លះវាខ្ជឹលទាំងស៊ីទៀតផង , : នេះខ្ញុំនៅសល់នំប៉ាំងខ្លះ និងទឹកដោះគោខ្លះ តើលោកបរិភោគទេ ! នេះប្រហែលជាសំណាងរបស់លោកលើកចុងក្រោយហើយ : នារីម្នាក់នោះនិយាយ , បុរសកម្ជិលស្រែកមកថា : យកនំប៉ាំងនោះទៅជ្រលក់ទឹងដោះគោហើយមកបញ្ចុកខ្ញុំផង ព្រោះដៃខ្ញុំជាប់ចំណងហើយ . អីឡូវយើងស្រាយចំណងហើយឯងហើយចុះទៅស៊ីទៅ : អ្នកភូមិនិយាយ ! បន្ទាប់ពីគិតមួយសន្ធុះ បុរសកម្ជិលតបថា : មិនបាច់ទេយកខ្ញុំទៅសម្លាប់ចោលទៅ....
ដោយហួសចិត្តពេកនារីម្នាក់នោះដើរចេញទាំងភាពងឹងឆ្ងល់ជាខ្លាំង...
បន្ទាប់ពីដើរបានប្រហែល 2 ទៅ 3 ម៉ោង អ្នកភូមិក៏បានដង្ហែរបុរសម្នាក់នោះមកដល់វាលមួយដ៏ធំល្វឹងល្វើយ , បុរសកម្ជិលនោះក៏បានហើបមាត់តិចៗមកថា : ទីបំផុត កន្លែងដែលខ្ញុំចង់មក ខ្ញុំបានមកដល់ហើយ !!! អ្នកភូមិឆ្ងល់ហើយក៏ចោទសួរទៅបុរសកម្ជិលវិញថា : ឯងឆ្កួតហើយមែនទេ ? ទេ ! ខ្ញុំមិនឆ្កួតទេ កន្លែងនេះហើយដែលខ្ញុំយល់សប្តិឃើញមានមាសច្រើនណាស់ នៅពាសពេញទីនេះ តែខ្ញុំគ្មានអ្វីជាមធ្យោបាយធ្វើដំណើរមកទៅនេះ... បុរសកម្ជិលនិយាយ....,
អ្នកភូមិមិនខ្វល់ពីសម្តីរបស់បុរសកម្ជិលនោះទេ ! ក៏ចាប់ផ្តើមយកចបកាប់ ចបជីក មកជីករណ្តៅដើម្បីកប់បុរសកម្ជិលនោះទាំងរស់....
តែរឿងដែលនឹកស្មានមិនដល់នោះគឺ ដីនៅវាលដ៏ធំនោះ នៅពេលដែលអ្នកភូមិជីកមួយចបណាក៏ជាមាសដែរ អ្នកភូមិអរខ្លាំងណាស់ ក៏បានលើកដៃសំពះថាបុរសកម្ជិលនោះគឺជាព្រះដើម្បីមកជួយភូមិពួកគេអោយជៀសផុតពីភាពក្រីក្រ ! ពួកគេបានអោយដំណែងបុរសកម្ជិលនោះទៅជាស្តេច
ហើយចាប់ពីពេលនោះមក បុរសកម្ជិលនោះ ក៏មានសេនាឆ្វេងស្តាំ មានស្នមឯក ស្នមរង និងមានអ្នកបញ្ចុកបាយធ្វើម្ហូបអោយដល់កន្លែង....។

លាហើយអាគារប៊ូឌីង

អាគារប៊ូឌីងដែលមានអាយុកាលច្រើនមួយនេះ និងបាត់រូបរាងពីទីក្រុងភ្នំពេញនាពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ។   ក្រុមហ៊ុនជប៉ុនដែលទទួលបានសិទ្ធិអភិវឌ្ឍពីរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជានឹងវាយកំទេចចោលអាគារដ៏ចំណាស់មួយនេះដើម្បីសាងសង់អាគារពាណិជ្ជកម្មថ្មីដែលមានកម្ពស់២១ជាន់ នាចុងឆ្នាំ២០១៧នេះ។

ក្រសួងរៀបចំដែនដី នគរូបនីយកម្ម និងសំណង់ បានទុកពេលអោយប្រជាពលរដ្ឋជាងមួយខែ ដោយគិតចាប់ពីថ្ងៃទី ៦ ខែមិថុនា​ ដល់​ពាក់កណ្ដាល់ខែ កក្កដា ដើម្បីធ្វើការរុះរើចេញពីលំនៅឋានរបស់ខ្លួន។ ក្រុមហ៊ុនក៏បានផ្ដល់លុយបន្ថែមចំនួន១០០ ដុល្លា សម្រាប់ថ្លៃដឹកជញ្ជូនទ្រព្យសម្បត្តិចេញពីអាគារនេះ។

ប្រជាពលរដ្ឋជាច្រើនគ្រួសារបានចាប់ផ្ដើមរើអ៊ីវ៉ាន់ចេញជាបន្តបន្ទាប់ពីអាគារដែលពួកគេធ្លាប់រស់នៅជាយូរមកហើយ ក្រោយពីសំរេចចិត្តលក់អោយក្រុមហ៊ុនវិនិយោគជប៉ុនមួយ ឈ្មោះអារ៉ាកាវ៉ា ក្នុងទឹកប្រាក់ ១.៤០០ដុល្លារក្នុងមួយម៉ែត្រការ៉េសម្រាប់ផ្ទះរបស់ពួកគាត់។

អ្នករស់នៅអាគារប៊ូឌីង៣៨ឆ្នាំមកហើយលោក នាង ខេវិច បានរៀបរាប់ទាំងទឹកមុខក្រៀមក្រំថា៖ «ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួលស្រណោះអាល័យជាខ្លាំងបន្ទាប់ពីទទួលដំណឹងថា ខ្ញុំត្រូវចាកចេញពីផ្ទះដែលធ្លាប់រស់នៅជាង៣០ឆ្នាំ ទៅកន្លែងថ្មី។ ថ្ងៃនេះយើងចាកចេញពីផ្ទះរបស់យើងដែលស្ថិតនៅក្នុងអាគារចំណាស់ ជាមួយនឹងបង្វេចសម្លៀកបំពាក់ កៅអី តុ ទូរទស្សន៍ និងសម្ភារៈមួយចំនួនទៀត។ មុនគ្រួសារខ្ញុំឡើងលើរឺម៉កកង់បី​ ប្អូនស្រីខ្ញុំបានចង្អុលទៅកាន់អាគារចំណាស់នោះដែលគេគ្រប់គ្នាស្គាល់ថាជាអាគារប៊ូឌីង ដោយស្រែកថា «នោះជាផ្ទះរបស់យើង» យើងទាំងអស់បង្ហាញទឹកមុខក្រៀមក្រំសោកស្ដាយ ភ្លាមនោះម្ដាយរបស់ខ្ញុំបង្ហូរទឹកភ្នែក»។ អារម្មណ៍បែបនេះមិនមែនមា នតែសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារលោក នាង ខេវិច ទេ វាទំនងជាកើត ឡើងចំពោះប្រជាពលរដ្ឋដែលកំពុងរស់នៅទីនេះជាច្រើនផ្សេងទៀតផងដែរ។

លោក ម៉ៅ វាសនា កំពុងសិក្សាថ្នាក់អនុបណ្ឌិតច្បាប់នៅសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្រ្តកម្ពុជាជំនាញច្បាប់សិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិដែលធ្លាប់បានឃើញអាគារនេះតាំងពី១៤ឆ្នាំមុន បានបង្ហាញអារម្មណ៍សោកស្តាយហាក់មិនចង់អោយមានការបាត់បង់បែបនេះ «ខ្ញុំធ្លាប់ឡើងលើអាគារនេះដំបូងកាលពីឆ្នាំ ២០០៣ វាជាអាគារចាស់ដែលខ្វះការថែទាំ តែមើលទៅប្រជាជនហាក់ពេញចិត្តចំពោះការរស់នៅទីនេះជាជាងផ្លាស់ទៅរស់នៅកន្លែងផ្សេង»។ លោកបន្តទៀតថា «ការបាត់បង់អាគារជាប្រវត្តិសាស្រ្តនេះវាមិនត្រឹមតែធ្វើអោយមនុស្សជំនាន់ក្រោយលែងបានស្គាល់អ្វីដែលស្ថាបត្យករឆ្នើមរបស់គេបានបន្សល់ទុកប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេទំនងជាលែងមានឆន្ទៈក្នុងការបង្កើតអ្វីថ្មីសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយតទៅទៀតហើយ ព្រោះគេគិតថាស្នាដៃរបស់មនុស្សជំនាន់មួយនឹងត្រូវបានវាយកំទេចដោយមនុស្សជំនាន់ថ្មីមួយទៀត» ទោះជាដូច្នេះក្តី ក៏និស្សិតរូប នេះមិនបានបដិសេធចំពោះគម្រោងការអភិវឌ្ឍរបស់ក្រុមហ៊ុនជប៉ុនមួយនេះដែរ «យើងចង់ឃើញការអភិវឌ្ឍមួយដែលគោរពសិទ្ធិមនុស្ស សូមផ្តល់សំណងអោយបានសមរម្យចំពោះប្រជាពលរដ្ឋដែលសម្រេចចិត្តចាកចេញ»។

នៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ អាគារចាស់ៗជាច្រើនត្រូវបានវាយកំទេចចោល និង ធ្វើការកែប្រែថ្មី ដោយសារកំណើននៃការអភិវឌ្ឍក្នុងទីក្រុងមានការកើនឡើង។ ក្មេងជំនាន់ក្រោយប្រហែលលែងបានស្គាល់អ្វីដែលជារបស់ខ្មែរទៀតហើយ ព្រោះត្រូវជំនួសដោយអាគារទំនើបរចនាបទថ្មីបែបបរទេស។

អាគារប៊ូឌីង ស្ថិតនៅក្នុងសង្កាត់ទន្លេបាសាក់ ខណ្ឌចំការមន រាជធានីភ្នំពេញ ដែលមានទំហំ ៦៥៣១​ ៦៧ ម៉ែត្រការ៉េ មានកម្ពស់ ៤ជាន់ និងមាន៤៦៨ បន្ទប់ ត្រូវបានកសាងឡើងចន្លោះទសវត្សឆ្នាំ ៥០ និង៦០ ក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម ក្នុងរជ្ជកាល ព្រះបាទ នរោត្តមសីហនុ។

អាគារនេះសាងសង់ដោយស្ថាបត្យករខ្មែរនិងបរទេស លោក លូ​​ បានហាប់ និង លោក វ្លាឌីមៀរ បូឌីយ៉ានស្គី (Vladimir Bodiansky) និងដឹកនាំកសាងដោយលោក វណ្ណ មូលីវណ្ណ ដោយសារចំនួនប្រជាពលរដ្ឋដែលមករស់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ មានការកើនឡើងពី ៣៧០,០០០ នាក់ ទៅ ១លាននាក់ ធ្វើឲ្យតម្រូវការលំនៅដ្ឋានមានការកើនឡើង។ អាគារប៊ូឌីង គឺជាលំនៅដ្ឋានទំនើបបែបខ្មែរដំបូងគេ សម្រាប់ពលរដ្ឋដែលមានជីវភាពទាប​ និងមធ្យមក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

Source: Urban Voice Cambodia