ចង់ដឹង

ភាពធម្មតា សាមញ្ញ និងដាក់ខ្លួនបើនៅជាមួយមនុស្សអស្ចារ្យគឺវាជាគុណជាតិ

ជួយលើកជននោះអោយរឹតតែខ្ពង់ខ្ពស់ តែបើវានៅជាមួយមនុស្សធម្មតា វាគ្រាន់

តែជាភាពធម្មតាសាមញ្ញដែលមិនមានអ្វីគួរអោយចាប់ចិត្ត។

ក្មេងតូច

នាងគេងលង់លក់ សម្រស់របស់នាងដូចជាទេពធីតា ក្មេងល្ងង់សម្បូរស្នាមញញឹមអើយ សូម្បីតែគេង
លក់ក៏គួរអោយស្រលាញ់ដែរ! ពេលខ្លះនាងប្រៀបដូចជាកូនក្មេង សួរច្រើន និងចូលចិត្តធ្វើអោយគេសើច។ ថ្ងៃមួយបាត់នាង ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថាមួយថ្ងៃនោះយូរដូចដប់ឆ្នាំ អារម្មណ៍ត្រូវការ ចង់នៅក្បែរ ចង់ជជែកពាក្យក្នុងចិត្ត ចង់ប្រាប់រឿងមួយដែលមិនធ្លាប់ប្រាប់នរណា ពេលបាត់
នាងទើបដឹងថាជីវិតគឺកម្សត់បែបនេះ។ សែនស្រលាញ់ទេពធីតាតូច តើជាតិនេះមានវាសនាទេ?
រួមរស់ជាមួយគ្នា មើលថែគ្នាដល់ចាស់សក់ស្កូវ..ចង់ដើរកាន់ដៃគ្នាដើរកាត់វាលវដ្តសង្សារ។ ផ្កាមួយ
ទងនៅក្នុងទឹក ស្អាតស្អំមិនប្រឡាក់ធូលី ដល់ពេលរដូវស្លឹកឈើជ្រុះផ្កាក៏ត្រូវរុះរោយ តែស្នេហា
មិនរុះរោយទេ។

សម្រង់សម្តី ១០៣ ឃ្លាក្នុងរឿងសាមកុក

1 «សភាពការណ៍បង្កើតវីរបុរស»។ លីវ ប៉ី
2«កើតក្នុងសម័យសង្រ្គាមគឺជាអកុសល បង្ក្រាបសង្រ្គាមអោយទៅជាសន្តិភាព ជាសំណាងក្នុងអកុសល»។ ឆាវ ឆាវ
3. «មនុស្សខ្វាក់ជិះសេះខ្វាក់ យប់ជ្រៅដល់ជ្រោះធំ»។ លូស៊ីង
4. «ទឹកមួយពែង មិនអាចពន្លត់ភ្លើងធំបានទេ»។ លូស៊ីង
5. «ប្រើភាពអចលនាបង្រ្កាបចលនា នេះជាយុទ្ធសាស្រ្តយកឈ្នះសត្រូវ»។ ធានហ្វុង
6. «គួរគិតពីផលប្រយោជន៍ មិនគួរគិតតែឈ្មោះទទេនោះទេ»។ ធានហ្វុង
7. «អ្នកមានតែឈ្មោះតែគ្មានអំណាច ច្បាស់ជាវិនាស» ធានហ្វុង
8. «របួសជាហើយ ក៏ភ្លេចឈឺហើយមែនទេ?»។ ធានហ្វុង
9. «ថ្វីត្បិតតែខ្ញុំមានចិត្តល្អ តែខ្ញុំមិនល្ងង់ទេ»។ លូស៊ូ
10. «ទោះបីមានកំហឹងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ បើបាត់ភាពម្ចាស់ការហើយ វានឹងសម្លាប់ខ្លួនយើងវិញ»។ លូស៊ូ
11. «បើគិតគូរដល់នគរ រឹតតែត្រូវគិតសច្ចធម៌ហើយ»។ លូស៊ូ
12. «បើមិនប្រជែងម៉េចនឹងអាចការពារទឹកដីបាន»។ លូស៊ូ
13. «មានអ្នកច្រៀងល្ខោន ត្រូវតែមានអ្នកមើលល្ខោន»។ លូស៊ូ
14. «មិនថាមុខរបរតូចឬធំ អ្នកណាដាក់ទុនធំ អ្នកនោះចំណេញច្រើន»។ លូស៊ូ
15. «សត្រូវក៏ជាមិត្តភក្តិដែរ សត្រូវស្រួលទប់ទល់ មិត្តភក្តិក៏ស្រួលទប់ទល់ដែរ តែមនុស្សដែលជាមិត្តផង ជាសត្រូវផង ទើបពិបាកទប់ទល់ខ្លាំងណាស់»។ លូស៊ូ
16. «សម្តីរាប់ពាន់ម៉ាត់ ក៏មិនមានប្រយោជន៍ដូចពាក្យពិតដែរ»។ លូស៊ូ
17. «អ្វីដែលអាចចាក់ទំលុះបេះដូងរបស់មនុស្សបាន គឺមានតែពាក្យពិតប៉ុណ្ណោះ»។ លូស៊ូ
18. «ដប់ឆ្នាំទៀតទៅទាស់ខុសអី ខ្ញុំកើតបានក្បាលល្អ មិនខ្លាចរកម្ចាស់មិនបានទេ ទោះបីសាមសិបឆ្នាំ ក៏ខ្ញុំមិនលក់ក្បាលខ្ញុំដែរ»។ ផានថុង
19. «ក្បួនទ័ពខ្លាំងពេក សត្រូវប្រាកដជាខ្លាច ក្បួនទ័ពខ្សោយពេក សត្រូវមើលងាយ ក្បួនទ័ពត្រូវតែមិនខ្លាំងមិនខ្សោយ»។ ផានថុង
20. «បើមិនយក ក៏មិនចូលដែរ បើចូលហើយ គង់តែយក»។ ផានថុង
21. «មិនចេះទទួលភ្ញៀវ សុទ្ធតែជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ»។ ផានថុង
22. «បាត់បង់ស្រីម្នាក់ គឺជារឿងតូចតាច បើយើងបាត់បង់ស៊ីឈួន យើងនឹងអស់ទីជម្រកហើយជួបនឹងគ្រោះធំទៀត»។ ផានថុង
23. «ការបន្លាចទ័ពសត្រូវ អាចបន្ថយល្បឿនវាយលុករបស់ពួកវា»។ ស៊ីងអុី
24. «គ្រោះថ្នាក់នៅថ្ងៃក្រោយ តែងធំជាងគ្រោះថ្នាក់នៅថ្ងៃនេះ»។ ស៊ីងអុី
25. «ចង់ឈ្នះកុំខ្លាចចាញ់ ចង់ចូល កុំខ្លាចខាត»។ ស៊ីងអុី
26. «ឪពុកមិនគោរពវិន័យ កូនក៏ប្រុសក៏មិនគោរពវិន័យដូចគ្នា»។ ស៊ីងអុី
27. «ឆ្អឹងមួយដើមមានឆ្កែពីរក្បាលដណ្តើមគ្នា ឆ្កែស្គមមាត់លឿនដណ្តើមទៅបាត់ ឆ្កែមួយក្បាលទៀត ម៉េចនឹងសុខចិត្តទៅ» ស៊ីងអុី
28. «ទ័ពក្បត់នឹងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯងវិញ»។ ស៊ីងអុី
29. «បើចង់រស់នៅដោយសុខសាន្តរហូត ដាច់ខាតកុំជឿពាក្យចចាមអារ៉ាមរបស់គេឱ្យសោះ»។ ស៊ីងអុី
30. «ប្រើកងទ័ពមិនប្រថុយ ម៉េចនឹងអាចយកជោគជ័យបាន»។ ស៊ីងអុី
31. «មានគេទទួលស្គាល់តំណែង ល្អជាងដណ្តើមយក ខេត្តក្រុងពីរបីឆ្ងាយណាស់»។ ស៊ីងអុី
32. «វិន័យមានចិត្តធម៌ ទោសមិនដាក់លើអ្នកខ្ពង់ខ្ពស់»។ ស៊ីងអុី
33. «ឱកាសប្រែប្រួលច្រើនណាស់ ម៉េចនឹងមានអាចមានសង្ឃឹមមួយរយភាគទៅ!»។ ស៊ីងអុី
34. «មានគុណធម៌ពេកក្លាយជាល្ងង់ខ្លៅ ចិត្តល្អពេកក្លាយជាឡឺកឺ»។ ស៊ីងអុី
35. «ល្បិចយកចចកវាយឆ្កែមិនថាចចក ឬឆ្កែឈ្នះទេ សុទ្ធតែអាចឆ្លៀតឱកាសទៅបង្រ្កាបពេលពួកគេកំពុងប្រយុទ្ធបានទាំងអស់»។ ស៊ីងអុី
36. «បើចង់យកឈ្នះសត្រូវ ត្រូវយកសត្រូវធ្វើជាគ្រូ»។ ចូវអុី
37. «អាវុធសំខាន់ជាងគេ ដើម្បីវាយក្រុងមិនមែនជណ្តើរទេ គឺជនបង្កប់»។ ចូវអុី
38. «អ្វីដែលគេចង់ឱ្យឯងមើលឃើញ គឺគេឱ្យឯងមើលឃើញ អ្វីដែលគេមិនចង់ឱ្យឯងមើលឃើញ គឺឯងមិនអាចមើលឃើញទេ»។ ចូវអុី
39. «បើចង់សួរគេ ត្រូវតែដឹងពីចម្លើយរបស់គេមុន ចាំសួរគេ»។ ចូវអុី
40. «បើចង់សម្រេចកិច្ចការធំមិនគួរឆេវឆាវទេ ហើយក៏មិនគួរប្រកាន់នឹងបាត់ទីក្រុងមួយដែរ»។ ចូវអុី
41. «ជ័យជម្នះតូចតាច មិនត្រូវក្អេងក្អាងឡើយ»។ ចូវអុី
42. «ក្រុងធំគួរតែបានលើម្ចាស់ឆ្លាត»។ ស៊ីយ៉ូវ
43. «ដកថយនឹងច្របូកច្របល់ ច្របូកច្របល់ប្រាកដជាចាញ់»។ ស៊ីយ៉ូវ
44. «ទស្សនៈល្ងង់ខ្លៅ ប្រាកដជាបង្កាត់ភ្លើងដុតខ្លួនឯង»។ ស៊ីយ៉ូវ
45. «មនុស្សមានឆន្ទៈខុសគ្នា»។ ស៊ីយ៉ូវ
46. «ម្ចាស់របស់ខ្ញុំ ពេលដែលល្ងង់ ល្ងង់គួរឱ្យខ្លាច តែដល់ពេលឆ្លាត គឺឆ្លាតជាងម្ចាស់ក្នុងលោកទាំងអស់»។ ស៊ីយ៉ូវ
47. «ច្បាប់មិនតឹងរឹង គេមិនខ្លាចដល់ដំណាក់កាលចាំបាច់ កាន់តែត្រូវតឹងរឹង»។ ស៊ុនឈាន
48. «នៅក្នុងសម័យសង្រ្គាមនេះ អត់មានល្បិចច្រើន និងលាក់ពុតទេ មានតែចាញ់និងឈ្នះប៉ុណ្ណោះ»។ ស៊ុនឈាន
49. «មានតែយើងខ្លាំងខ្លួនឯងទេ ទើបគេព្រមជួយយើង»។ ស៊ុនឈាន
50. «សមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ សុទ្ធតែចាញ់ពុកនិងបងប្រុស បើគ្រាន់តែចិត្តទូលាយ ក៏គ្មានដែរនោះខ្ញុំវាយយកទឹកដីម៉េចនឹងបាន»។ ស៊ុនឈាន
51. «ឱ្យតែមានស្មារតីប្រយុទ្ធ ទោះជាបាត់បង់ក្រុង ប៉ុន្មានក៏ដោយ ក៏អាចយកមកវិញបានដែរ»។ ស៊ុនឈាន
52. «គុណធម៌សំខាន់ជាងជីវិតមនុស្សទៅទៀត»។ គួនអុី
53. «បើចូលធ្វើទាហានហើយ មិនអាចល្មើសវិន័យទាហានទេ»។ គួនអុី
54. «បើចង់ស្ទូចត្រីធំ ត្រូវតែដាក់នុយឱ្យធំបន្តិច»។ ហួងចុង
55. «សង្រ្គាមដែលឆាប់ឈ្នះពេកសុទ្ធតែមានល្បិច»។ ហួងចុង
56. «អ្នកក្លាហានស្រលាញ់អ្នកក្លាហាន»។ កុងស៊ុនចាង
57. «ចិត្តរបស់អ្នកធ្វើម្ចាស់ ត្រូវការការប្រមាថរបស់មនុស្សលោកច្រើនរាប់មិនអស់»។ ចាងចាវ
58. «កូនប្រុសដើមទ្រូងប្រាំហាត់វាយដល់ធំ បើមិនវាយគឺមិនខ្លាំងទេ»។ ចាងហ្វី
59. «ម្ចាស់ល្ងង់ចាញ់ស្រីម្នាក់ទៀត ឡើងដល់សមរភូមិប្រាកដជារាគដាក់ខោហើយ»។ ចាងហ្វី
60. «ប្រើចិត្តធម៌យកចិត្តគេ ទង្វើរនេះមុតជាងដាវកាំបិត ១០០ដងទៅទៀត»។ ចាវជឺឡុង
61. «កើតក្នុងសម័យសង្រ្គាមគួរតែបង្កើតទិដ្ឋភាព សង្រ្គោះរាស្រ្តចេញពីរណ្តៅទុក្ខ»។ ឆាវឆាវ
62. «សណ្តែកដុតគ្រាប់សណ្តែក សណ្តែកស្រក់ទឹកភ្នែកក្នុងឆ្នាំង កើតចេញពីឫស្សតែមួយដុតគ្នាដើម្បីអ្វីទៅ»។ ឆាវជឺ
63. «មនុស្សមិនអាចស្រវឹង១ពាន់ឆ្នាំ កំណាព្យល្បី១ម៉ឺនឆ្នាំ»។ ឆាវជឺ
64. «មួយជីវិតមនុស្សរស់លើសមួយថ្ងៃក៏មិនយូរទេ រស់លើមួយថ្ងៃក៏មិនឆាប់ដែរ»។ ឆាវជឺ
65. «មានពេលខ្លះជក់មុតខ្លាំងជាងកាំបិតទៅទៀត»។ ឆាវភី
66. «ឆ្កែទាល់ច្រក ប្រាកដជាផ្លោះជញ្ជាំងមកខាំវិញ»។ ឆិនកុង
67. «ត្រូវគិតពីកិច្ចការធំសិន មិនអាចប្រកាន់នឹងកំហឹងមួយពេលនោះទេ»។ ឆិនកុង
68. «ចំពោះមនុស្សស្មោះ មិនអាចប្រើកម្លាំងបាយបានទេ យើងប្រើចិត្តស្មោះពង្វក់គេទៅ»។ ឆិនអុី
69. «ថ្វីត្បិតតែឧបរាជជាមន្រ្តីធំ តែក៏នៅតែជាមន្រ្តី»។ ឆិនអុី
70. «អ្នកពូកែច្បាំងសម្រុងទៅមុខរហូត អ្នកពូកែគិត ខ្លាចមុខខ្លាចក្រោយ»។ ឆិនអុី
71. «ដើម្បីពង្រឹងអំណាច ត្រូវមានមនុស្សមិនធម្មតា ធ្វើកិច្ចការមិនធម្មតា សាងគុណសម្បត្តិមិនធម្មតា»។ ឆិនអុី
72. «របស់ដែលអាចទិញបានសុទ្ធតែជារបស់ថោក»។ ទីប្រឹក្សាយានស៊ូ
73. «សាងគុណសម្បតិ្តធំមួយ ល្បីឈ្មោះតជំនាន់»។ លីយូ
74. «កូនចៅអត់បានការជាចំណុចខ្សោយទីមួយ»។ មន្ត្រីរបស់ឆាវឆាវ
75. «បើសម្លាប់មនុស្សម្នាក់ គឺបាត់បង់ទឹកចិត្តមនុស្សទាំងនគរ»។ មន្ត្រីរបស់ឆាវឆាវ
76. «គ្រួសារក្រឃើញកូនកត្តញ្ញូ ប្រទេសជួបគ្រោះឃើញមន្ត្រីស្មោះ»។ ឆិនតុង
77. «ក្នុងនាមជាក្សត្រត្រូវនៅក្នុងរាជវាំង មិនចាំបាច់ចេញទៅច្បាំងទេ គ្រាន់តែចេះមើលមនុស្សថាអ្នកណាត្រូវចញច្បាំង អ្នកណាត្រូវនៅការពារបានហើយ»។ មន្រ្តីនគរអ៊ួយ
78. «ជីងចូវ ប្រៀបដូចជាដើមឈើមួយដើមដែលដុះលើភ្នំ ធ្លាក់ខ្យល់ខាងកើតក៏ត្រូវធ្លាក់ខ្យល់ខាងលិចក៏ត្រូវ បើមិនចង់ឱ្យដួលទេ ទី១ គឺត្រូវលាស់ស្លឹកស្កឹមស្កៃចាក់ឬសឱ្យជ្រៅ ទី២ ត្រូវបណ្តុះដើមឈើឱ្យក្លាយជាព្រៃទៀត»។ ម៉ាលៀង
79. «សម្លាប់ខ្លួនមុន ទើបកើតក្រោយ»។ ម៉ាស៊ូ
80. «បេសកជននគរធំ មិនថ្វាយបង្គំម្ចាស់នគរតូចទេ»។ ម៉ាស៊ូ
81. «ចិត្តស្មោះ និងចិត្តកត្តញ្ញូ មិនអាចបំពេញម្តងទាំងពីរបានទេ»។ ម្តាយស៊ីស៊ូ
82. «ធ្វើជាម្ចាស់របស់គេ ត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់លើសពីមនុស្សធម្មតា»។ ម្តាយស៊ុនឈាន
83. «អ្នកធ្វើកិច្ចការធំ មិនប្រកាន់រឿងតូចតាច»។ យានស៊ូ
84. «កុំប្រើចិត្តមនុស្សថោកទាបមកវាយតម្លៃសុភាពបុរស»។ យានសាវ
85. «ទ័ពខ្លាំងមិនសង្កត់ម្ចាស់»។ លីពូ
86. «ក្បួនសឹកនៅក្នុងសៀវភៅ មិនប្រាកដថាត្រូវទាំងអស់ទេ»។ វ៉ាងភីង
87. «ជួបមិត្តចាស់នៅសម័យសង្គ្រាម ពិតជាលាភធ្លាក់ពីលើមេឃមែន»។ វ៉ាងអុីង
88. «បើចង់ឱ្យជោគជ័យ ត្រូវប្រើល្បិចតៗគ្នា»។ វ៉ាងអុីង
89. «វត្ថុទិព្វលើលោក មិនស្ថិតលើសំបកក្រៅទេ»។ វ៉ាងអុីង
90. «មនុស្សដែលអាចយកចិត្តរាស្រ្តបាន ប្រាកដជាអាចយកចិត្តទេវតាបាន»។ ស៊ីស៊ូ
91. «មុនពេលប្រយុទ្ធ ការដែលសំខាន់គឺស្គាល់សភាពសត្រូវ បើមិនស្គាល់ច្បាស់ មិនអាចវាយបានទេ»។ ស៊ឺម៉ាចាវ
92. «សុខចិត្តហួសពេលកំណត់ ក៏មិនអាចប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ដែរ»។ ស៊ឺម៉ាចាវ
93. «សុភាពបុរស ផ្តាច់ទំនាក់ទំនង មិនប្រើសំដីអាក្រក់»។ ស៊ុនជាន
94. «ចំណុចដែល ឆាវឆាវ ខុសពីតុងជ័រ គឺឆាវឆាវលួចជាតិ មិនបន្សល់ទុកឈ្មោះជាចោរ»។ ស្តេចហាន
95. «ស្រែអ្នកមុនធ្វើអ្នកក្រោយប្រមូលផល អ្នកប្រមូលផលកុំសប្បាយចិត្ត នៅមានអ្នកប្រមូលផលតាមក្រោយទៀត»។ ស្តេចហាន
96. «ស្តេចត្រាញ់ គឺជាអណ្តូងមួយ មហាក្សត្រជាអណ្តូងជ្រៅមួយ, មន្រ្តីនិងប្រជារាស្រ្ត តើអ្នកណាមួយដែលមិនចង់ព័ទ្ធជុំវិញអណ្តូងជ្រៅ ទទួលបានគុណសម្បត្តិមិនចេះអស់នោះទេ»។ លីយាន
97. «ចក្រវាលវិលប្តូរទិដ្ឋភាពថ្មី ស្តេចឡឺកឺម្នាក់មិនអាចរារាំងបានទេ»។ ហួស៊ីង
98. «អាចការពារក៏អាចបំផ្លាញដែរ» គួកជា
99. «ក្បាលអាចដាច់ ជង្គង់មិនអាចលុតទេ»។ ហួនកុងហឹង
100. «ខ្ញុំមិនចង់ព្យាបាលមុខរបួសត្រូវអាវុធទេ ព្រោះពេលខ្ញុំព្យាបាលហើយ នឹងបង្កសង្គ្រាមកាន់តែច្រើនឡើង»។ គ្រូពេទ្យហួធួ
101. «ធ្វេីខុសការស្មាន គ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន»។ ឆាវយិន

102. «ជនបង្កប់មានគុណប្រយោជន៍របស់ជនបង្កប់ មានពេលខ្លះជនបង្កប់ដែលស្គាល់កាល:ទេស:ម្នាក់

អាចស្មើនឹងកងទ័ព១សែននាក់»។ ជូ កឺលៀង
103. «បើសិនមិនចង់ឲ្យគេដឹង លុះត្រាតែកុំប្រព្រឹត្ត»៕ ជូកឺលៀង

រាត្រីដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន

៣១ ធ្នូ ២០១៧ ជារាត្រីដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន ខ្ញុំគិតថារឿងបែបនេះមិនរលប់ពីការចង
ចាំទេក្នុងមួយជីវិតនេះ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលពេញមួយយប់នោះគេងនៅលើភ្នំបូកគោក្នុង
វិហារតូចចំណាស់ដែលកសាងតាំងពីសម័យអាណានិគមន៍បារាំង (១៩២៤)។ ពេលទៅដល់យើង
បានចូលទៅថ្វាយបង្គុំព្រះគ្រូចៅអធិការវត្តដែលមានព្រះភក្រ្តរួសរាយរាក់ទាក់ មានស្នាមញញឹម ព្រះអង្គបានសម្តែងសមានចិត្ត តែមិនបានសួរនាំពួកយើងច្រើនទេ សូម្បីលិខិតស្នាមបញ្ជាក់អត្ត
សញ្ញាណក៏ព្រះអង្គមិនបានសួរនាំផង។

លោកគ្រូចៅអធិការបានប្រាប់សាមណេរមួយអង្គអោយនាំយើងទៅវិហារជាកន្លែងដែល
ពួកយើងត្រូវបានទទួលអោយសម្រាកមួយយប់។ លោកបានកាន់ទៅជាមួយនូវភួយ និងខ្នើយសម្រាប់មនុស្សពីរនាក់។ ពេលទៅដល់វិហារខ្ញុំបានថ្វាយបង្គុំព្រះពុទ្ធបដិមា និងរំលឹកនឹកគុណ
ព្រះអង្គដូចពុទ្ធសាសនិកដទៃធ្លាប់ធ្វើកន្លងមកដែរ។​ មុនស្បៃងងឹតធ្លាក់ពីលើអាកាស យើង បានឈរសំលឹងយ៉ាងស្រងេះស្រងោចទៅកាន់កោះត្រល់។ កាលពីជាងសាមសិបឆ្នាំមុន កោះត្រល់
នៅកាន់កាប់ដោយខ្មែរនៅឡើយ តែក្រោយថ្ងៃកងទ័ពវៀតណាមវាយកាន់កាប់ប្រទេសកម្ពុជា
កាលពីឆ្នាំ១៩៧៩ កោះដ៏ធំជិតប៉ុនប្រទេសសាំងហ្កាពួរនេះត្រូវបានវៀតណាមយកជាស្ថាពរ។
គិតពិរឿងកោះស្រណោះឯខ្លួន ខ្ញុំបានចោទសួរខ្លួនឯងថាតើមួយជីវិតនេះក្រៅពីឃ្លាតឆ្ងាយ
ពីគ្រួសារតាំងពីតូច ក្រៅពីបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រលាញ់ តើខ្ញុំត្រូវបន្តបាត់បង់អ្វីទៀត?
សាច់ញាតិដែលឃ្លាតឆ្ងាយគង់ជួបគ្នាវិញថ្ងៃណាមួយ តែទឹកដីដែលបាត់បង់ទៅ ពិបាកនឹង
ត្រលប់មកវិញលើសហ្នឹងរាប់ពាន់ដង...នេះជាភាពអស់សង្ឃឹមមួយ។

ខ្យល់ត្រជាក់បក់មកដូចព្យុះ ខាងក្នុងវិហារស្ងប់ស្ងាត់ ឬតែសំលេងខ្យល់នៅខាងក្រៅ។ រហូត
ដល់ម៉ោងជិត៨យប់ទើបសំឡេងតន្រ្តីនៅពីមុខកាស៊ីណូប្រគុំឡើង។ ឮតែពិធីករនិយាយ
ផ្លាស់វេនគ្នា យើងឯណេះស្តាប់មិនបានសោះថាអ្នកចម្រៀងណាខ្លះដែលត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យ
មកច្រៀងកំដរទស្សនិកជននារាត្រីឆ្លងឆ្នាំដ៏ត្រជាក់នេះ។
ក្នុងវិហារមានកន្ទេលជ័រតូចៗពីរ វារាងចាស់បន្តិចហើយ កូននេនតូចដែលជូនយើងមក
មុននេះក៏បានត្រលប់មកម្តងទៀតជាមួយនឹងកម្រាលពូកមួយធំល្មមសម្រាប់មនុស្សពីរ
នាក់។

ដើម្បីបង្ការភាពរងារ យើងបានទាញទ្វារបិទ តែមិនមែនងាយស្រួលទេខ្យល់ខ្លាំងណាស់ សូម្បី
តែបិទទ្វារក៏ពិបាកដែរ ម៉្យាងទៀតគឺទ្វារមិនមានគន្លឹះឡើយ ហេតុនេះយើងត្រូវចងខ្សែរដោ
យរឹតយ៉ាងខ្លាំងទម្រាំតែអាចទប់ទល់នឹងកម្លាំងខ្យល់។ ខ្ញុំអង្គយអានរឿងលីលាវតីដែលខ្ញុំបាន
ដោនឡូតដាក់នៅលើអាយផេត។​ យូរៗម្តងឮសំរិបជើងដើរឡើងតាមកាំជណ្តើរនិងសូរមាត់
មនុស្ស និងសំលេងគោះទ្វារ។ ដោយសារតែយប់ឆ្លងឆ្នាំជាថ្ងៃសម្រាកលម្ហែរយ:ពេលខ្លី​ ម្នុសម្នាបានយកភ្នំបូកគោជាគោលដៅទេសចរណ៍។ សណ្ឋាគារពេញណែនដូចកន្តំហូរហៀរចេញមក
ក្រៅតាមផ្លូវតាមច្រកដែលពួកគេក្រាលកន្ទេលឬបោះតង់គេងយ៉ាងរំភើយ។ ទោះយ៉ាងណា
គេគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែទទួលស្គាល់ថាធាតុអាកាសជាង១០អង្សានៅលើភ្នំគឺពិតជាពិបាកទ្រាំណាស់
សម្រាប់ប្រជាជននៅតំបន់ត្រូពិក។

រហូតម៉ោង ១២ គត់ស្នូរកាំជ្រួចផ្ទះឡើងប្រណាំងជាមួយសំលេងខ្យល់នៅខាងក្រៅ។ វាហាក់ដូចយក្ស
សម្តែងឬទ្ធិនៅលើកំពូលភ្នំទឹកកក។ ខ្ញុំអង្គយឆែកសារជូនពរដែលមិត្តភក្តិផ្ញើមកក្នុងចន្លោះប៉ុន្មាន នាទីនោះ។ ម៉ោងជាង១យប់នៅខ្វះប្រហែលជា២០ទំព័រទៀតខ្ញុំនឹងបញ្ចប់រឿងដ៏ជក់ចិត្ត តែត្របក
ភ្នែកទន់ណាស់ទៅហើយ ខ្ញុំបានបិទកុងតាក់ ទុកតែភ្លើងទៀនពីរដើមនៅពីមុខព្រះពុទ្ធបដិមា
ហើយប្រាស់ខ្លួនគេង។ សំលេងខ្យល់បក់នៅតែខ្លាំង ឯការប្រគុំតន្រ្តីក៏បានបញ្ចប់។  រាត្រីដ៏រងារ
នោះក៏បានបញ្ចប់នៅពេលខ្ញុំបើកភ្នែកម្តងទៀត ថ្ងៃថ្មីបានចូលមកដល់ជាមួយនឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យ
ពីទិសបូព៌ នាំទាំងកម្តៅដែលយើងសែនត្រូវការមកជាមួយផង..។ លាហើយបូកគោ! លាហើយរាត្រី
ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន បែកគ្នាលើកនេះមិនដឹងថ្ងៃណាជួបគ្នាទៀតទេ..។